Mimo powstania udanych prototypów (Syrena 110 czy Warszawa 210), w 1965 roku władze Polski zdecydowały, że przestarzałe technicznie i technologicznie modele należy zastąpić pojazdem licencyjnym. Wiązało się to z m.in. koniecznością pozyskania nowych technologii produkcji. Umowę licencyjną podpisano 22 grudnia tego samego roku. Wkrótce rozpoczęto proces modernizacji warszawskiej fabryki. Do produkcji nowego samochodu potrzebne były nowoczesne i precyzyjne maszyny. Zostały one zakupione od renomowanych europejskich i amerykańskich producentów.
 

Na podstawie zawartej umowy, Fiat przygotował dla Polski model 125p[3]. Był to średniej klasy sedan wyposażony w klasyczny układ napędowy - wzdłużnie zamontowany z przodu silnik napędzał koła tylne. Układ hamulcowy oraz nadwozie zostało przeniesione do 125p z Fiata 125. Podwozie wraz z układem napędowym zaadaptowano z powoli wycofywanego już z produkcji Fiata 1300/1500[3]. Samochód w porównaniu w produkowanymi wówczas Warszawami i Syrenami cechował się nowoczesną konstrukcją.

Montaż rozpoczęto 28 listopada 1967. Seryjną produkcję podjęto początkiem następnego roku.

 

(Źródło: wikipedia)